Professor Scharpélaan

Iedereen in Begijnendijk-Betekom kent wel de Professor Scharpélaan, de belangrijke verkeersader die, samen met de Betekomsesteenweg onze twee dorpskernen met elkaar verbindt. Maar wie was nu eigenlijk die professor Scharpé?

Lodewijk Scharpé was professor in de Germaanse filologie aan de Katholieke Universiteit Leuven. Nadat hij in 1900 als lid van de burgerwacht had geweigerd Franstalige bevelen te gehoorzamen, werd hij de steun en toeverlaat van de Vlaamsgezinde studenten.

Een van die studenten was Ernest Claes, de latere schrijver van o.a. De Witte. Die had het in 1909 aangedurfd een aantal pittige bijdragen te schrijven voor het blad Ons Leven van het KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond), waarop hij van de universiteit werd gegooid. Professor Scharpé nam met succes zijn verdediging op zich en Ernest Claes kon alsnog verder studeren.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij één van de weinige hoogleraren die niet op de vlucht sloegen. Hij bood zich aan als gijzelaar en hielp zo mee de verwoesting van het Groot Begijnhof te voorkomen. Hij stond mee in de bres voor de armen van Leuven. Na de oorlog was hij actief in steunfondsen voor de slachtoffers van de repressie.

In de jaren twintig waren er heel wat spanningen tussen de Vlaamse en Waalse studenten en de academische overheid. Veel manifestaties waren door het rectoraat verboden voor "universiteitsbevolking". Toen hij zich in 1926 toch vertoonde op een verboden amnestiebetoging kreeg Lodewijk een vermaning van aartsbisschop Van Roey.

Scharpé besliste zich niet te verontschuldigen maar zal zich van dan af terugtrekken uit het publieke leven, waarop hij verhuisde hij naar Betekom, naar het pand dat nu bekend staat als het Scharpéhuis (recht tegenover de lagere school). Hij overleed te Betekom op 4 mei 1935 en ligt begraven op het kerkhof van Betekom.